ทบทวนโลกคนเหงาของหว่องกาไว ก่อนไป ‘กระทำความหว่อง’ กับหนังหว่องที่จะฉาย House Samyan แบบ 4K

ถ้าพูดถึงผู้กำกับที่สามารถก่อร่างสร้างฐานแฟนคลับเดนตาย จนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นสาวกของลัทธิของผู้กำกับคนนั้น ๆ ก็ย่อมต้องมีชื่อของผู้กำกับ หว่องกาไว ติดหัวรายชื่อมาแบบไม่ต้องสงสัย เพราะสไตล์การกำกับเจนจัด และลายเซ็นส่วนตัวอันแสนเป็นเอกลักษณ์ที่เห็นแค่ปราดเดียวก็รู้เลยว่านี่ล่ะ 'หนังหว่อง' ความโดดเด่นในสไตล์นี้ทำให้หว่องสามารถสร้างจักรวาลคนเหงาให้คอหนังตบเท้ากันเข้าไป 'กระทำความหว่อง' กันมาตั้งสมัยยุคเพจเจอร์ฟีเวอร์

 

 

สาวกชาวหว่องหลายคนที่เกิดตามมาทีหลัง ก็อาจจะเสียดายที่เราไม่ได้มีโอกาสเข้าไปหว่องกันในโรงหนัง แต่ความน่ายินดีก็คือ เหล่าแฟนหว่องเจนซีชาวกรุงเทพฯ ทั้งหลาย ก็กำลังจะได้มีโอกาสรับชมหนังหว่องกันในโรงภาพยนตร์ House Samyan กันเร็ว ๆ นี้แล้ว โดยข่าวดียิ่งกว่านั้นก็คือ ขบวนหนังหว่องที่เขากำลังขนเข้ามาฉาย ล้วนแล้วแต่เป็นฉบับปรับปรุงแบบ 4K ให้เราได้กระทำดำดิ่งกันในโลกของผู้กำกับวิชวลจัดคนนี้กันแบบลึกซึ้งดื่มด่ำ

 

 

ว่าแต่โลกของหว่อง (และ คริสโตเฟอร์ ดอยล์ ตากล้องคู่บุญของคุณหว่อง) นี่มีเสน่ห์เย้ายวนอะไร ทำไมหนังที่เข้าโรงไปเมื่อ 3 ทศวรรษที่แล้ว ก็ยังมีคนเฝ้ารอจะได้ชมอีกครั้ง สำหรับใครที่เป็นสาวกหว่องมือใหม่ หรือเพิ่งจะเริ่มสนใจมากระทำความหว่อง ก็ตามเราไปทบทวนโลกของหว่องพร้อม ๆ กันได้เลย!

 

 

 

หนึ่งในแก่นสำคัญที่ 'ต้องมี' ในหนังของหว่องกาไวก็คือตัวละครที่สะท้อนความเหงาเปล่าเปลี่ยวในใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เหล่าคนที่โดดเดี่ยวเพราะขาดความรัก ตัวอย่างของสไตล์การถ่ายทอดโลกของคนเหงาในหนังของหว่องที่แสนชัดเจนก็คือ Happy Together (1997) อันว่าด้วยเรื่องราวของคู่เกย์ชาวฮ่องกงที่ออกเดินทางไปยังกรุงบัวโนสไอเรส ประเทศอาร์เจนตินา โดยในช่วงต้นของหนังที่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังหวานชื่น ผู้ชมจะเห็นการใช้สีสันอันจัดจ้านในฉากต่าง ๆ แต่เมื่อเรื่องราวเริ่มดำเนินไปเรื่อย ๆ จนถึงคราวที่ความสัมพันธ์ล่มสลาย โลกใน Happy Together ก็ได้เปลี่ยนเป็นสีขาวดำ ความเปลี่ยนแปลงนี้ก็เป็นวิธีหนึ่งในการถ่ายทอดความสัมพันธ์อันล่มสลาย และการต้องอาศัยอยู่ในโลกซึมเทาที่ไม่มีเธอ แต่นอกจากเรื่องการใช้สีสันไปจนถึงการไม่ใส่สีเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกของตัวละคร หว่องยังใช้สีสันที่จัดจ้านสุด ๆ ในบางฉากเพื่อขับเน้นอารมณ์ที่ตัวละครกำลังรู้สึกไปสู่ผู้ชม ตัวอย่างเช่น การใช้สีสันโทนอบอุ่นมาใช้ในฉากที่คู่รักกลับมาพบกัน หรือการใช้สีโทนเย็นในฉากที่ชายหนุ่มยืนอยู่เดียวดายภายใต้น้ำตก เพื่อสื่อสารถึงความรู้สึกเย็นยะเยือกเดียวดายของตัวละคร

---

 

 

อีกหนึ่งเอกลักษณ์ในหนังของหว่องก็คือการใช้ภาพเบลอ ต่อให้โลกจะเดินหน้าไปสู่ยุคที่ผู้ชมสามารถเห็นทุกอย่างบนจอหนังได้อย่างชัดเจนแม้กระทั่งมดตัวเล็ก ๆ แต่หว่องก็ยังคงเลือกเล่าเรื่องราวผ่านภาพเบลอฟุ้ง เพื่อสื่อสารถึงความรวดเร็วในโลกโลกาภิวัตน์ ที่เราเดินสวนทางผ่านกับผู้คนมากมาย โดยไม่เคยต้องสงสัยว่าเรื่องราวในชีวิตของพวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง สุนทรียะความเบลอนี้เห็นได้ชัดเจนในหนังเรื่อง Chungking Express (1994) ที่มีแก่นเรื่องว่าด้วยความเหงาและความโหยหาของตัวละครในเมืองใหญ่ โดยเปิดเรื่องด้วยเสียงในใจของตำรวจหนุ่มที่กล่าวว่า "เราสวนทางผ่านผู้คนมากมายทุกวัน บางคนเหล่านั้นคุณอาจไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาเลย แต่บางคนจู่ ๆ ก็กลายมาเป็นเพื่อนของเรา" (You brush past so many people every day. Some you may never know anything about, others might become your friend someday.)

 

 

ตัวละครใน Chungking Express มักถูกถ่ายทอดผ่านกล้องที่สั่นไหว จนทำให้สิ่งต่าง ๆ รอบตัวพวกเขาดูเบลอไม่ชัดเจน มีเพียงแค่พวกเขาเท่านั้นที่เป็นจุดกึ่งกลางของความชัดเจนในฉากนั้น ๆ ลักษณะการใช้ภาพเบลอนี้ไม่เพียงขับเน้นความโดดเดี่ยวของพวกเขาในเมืองใหญ่ แต่ยังสะท้อนถึงการที่พวกเขาไม่สามารถ 'มูฟออน' หรือยังคงยึดติดอยู่กับวังวนความสัมพันธ์ในอดีต

---

 

 

'ความเหงาในเมืองใหญ่' มักถูกใช้เป็นคอนเซปต์หลักในหนังของหว่อง ซึ่งส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะการเติบโตขึ้นมาในเกาะฮ่องกง บ้านเกิด ที่แม้จะเป็นเกาะเล็ก ๆ แต่ก็แน่นขนัดแออัดไปด้วยผู้คน แต่ในขณะเดียวกันผู้คนเหล่านั้นก็แทบไม่มีปฏิสัมพันธ์กันเลย เราจึงได้เห็นตัวละครในหนังของหว่องวิ่งฝ่าฝูงชนบนท้องถนนหรือในตลาดของเกาะฮ่องกง หรือในพื้นที่อื่น ๆ ที่มีผู้คนพลุกพล่าน แต่พวกเขาก็ยังดูล่องลอยราวกับอยู่ในโลกของความฝัน... โลกที่พวกเขาหาได้มีความสัมพันธ์เชื่อมโยงกับใครเลยไม่